Dangerous stuff οι νυχτοπεταλιές!

Έχοντας μεγαλώσει κάποιος στην Αθήνα, ανακαλύπτει σιγά σιγά ότι για να κάνει κάτι θα πρέπει να το κάνει βράδυ. Ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός των Αθηναίων είναι ασφυκτικός το πρωί για να κάνεις το οτιδήποτε. Έτσι όταν πέσει το σκοτάδι η διάθεση αλλάζει. Σα το δράκουλα και εγώ βγαίνω από το διαμέρισμα-φέρετρο και αρχίζω να κάνω σκανδαλιές! Έτσι έμαθα να ζω. Μετά τις 00:00 είμαι άλλος άνθρωπος. Ησυχία, λιγότεροι άνθρωποι, βελτιωμένη θερμοκρασία και ατμόσφαιρα... Μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ιδικά εδώ που είμαι μπορείς να αρχίσεις και από τις 21:00. Ναι είναι είναι λίγο νέκρα τα πράματα. Έτσι λοιπόν εχτές αποφάσισα να κάνω τη πρώτη νυχτερινή βόλτα. Τόσο καιρό μόνο στη δουλειά πάω και με φως. Είμαι μήνες εδώ αλλά ποτέ δε το τόλμησα γιατί φοβόμουν. Και όταν λέω φόβος εννοώ φόβος για τη ζωή μου. Οι δρόμοι της Αθήνας είναι πάρκα δραστηριοτήτων μπροστά στη κυκλοφοριακή αναρχία που επικρατεί εδώ. Οι νεκροί στους δρόμους είναι καθημερινό φαινόμενο. Και απίστευτα γεγονότα. Όχι τροχαία. Να πατάνε πεζούς και να πέφτουν πάνω σε σπίτια. Τέτοια πράγματα. Ακραίες καταστάσεις. Τόσα χρόνια στην Ελλάδα με δουλειές της γύρας και πρώτη φορά, εδώ είδα ανοιγμένο κρανίο και ρυάκι από καφέ αίμα. Το πρόβλημα το εντοπίζω εγώ προσωπικά στο ότι δεν υπάρχει αστική συγκοινωνία. Έτσι όλοι πιάνουν το τιμόνι και όποιον πάρει ο χάρος. Χαρακτηριστικό ότι οδηγούν από τα 17. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πας κάπου εκτός από το αυτοκίνητο. Επίσης οποιοδήποτε δίτροχο δεν ανήκει στο δρόμο. Ακόμα και μηχανές. Τέλος η σήμανση είναι προαιρετικής τήρησης. Δηλαδή αν περάσεις με κόκκινο μπορείς να πεις "Αχ μωρέ δε το είδα... Είχε φανάρι εκεί πίσω;" Κάτι σα το ελληνικό STOP αλλά ένα βήμα παραπέρα. Και μετά από αυτή τη μακροσκελή εισαγωγή να σας πω τι έγινε εχτές.

Μάζεψα λοιπόν όλο μου το θάρρος και ξεκίνησα. Φώτα φορτισμένα, το GPS στο τιμόνι (με ποδήλατο για εικονίδιο πλοήγησης), νερό, μουσική και πάμε! Να πάμε αλλά μέχρι να τα στερεώσω όλα αυτά κάτι ξέχασα. Στην αρχή το τσούλαγα μόνο μέσα στη γειτονιά προσπαθώντας να θυμηθώ τι άφησα πίσω. Να ήταν η τρόμπα, η σαμπρέλα, το κινητό; Χέστο λέω μια βόλτα πάω και θα γυρίσω. Οπότε αυξάνω ταχύτητα και... ΚΡΑΝΟΣ! Είχα ξεχάσει το κράνος! Και δεν είναι ότι φοβάμαι μόνο τους άλλους. Φοβάμαι και εμένα. Έχω μια τάση να οδηγώ ατσούμπαλα-καρούμπαλα μερικές φορές. Γυρνάω το παίρνω και συνεχίζω. Στόχος να φτάσω σε ένα λόφο με θέα όλο το κέντρο της πόλης. Οι δρόμοι άδειοι. Έξω ήταν μόνο οι tredyδες του σαββατόβραδου. Αρκετά επικίνδυνοι αλλά λίγοι. Λίγο πριν φτάσω λοιπόν στο προορισμό μου και καθώς ανέβαινα το λόφο πετάγεται απο ένα στενό ένα κατακόκκινο υπερδιαστιμόπλοιο κάμπριο με τρελές σβούρες! Ο παπάρας έκανε οχτάρια στη μέση της διασταύρωσης και όπως έφευγε παραλίγο να με πάρει σβάρνα. Με σύγχυσε φυσικά αλλά προσπάθησα να ηρεμήσω. Απολαμβάνω τη θέα μου και παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Ξαναμπαίνοντας στο κέντρο της πόλης, είδα όλους μου τους φόβους να πραγματοποιούνται! Σταματάω σε ένα STOP και βλέπω ότι έρχεται ένα αυτοκίνητο με φλας αναμμένο για να στρίψει εκεί που ήμουν εγώ. Οπότε είπα να βγω σιγά σιγά. Ο τυπάς όμως δεν ήθελε να στρίψει αλλά να πλευρίσει και να αφήσει ολόκληρο το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο και θεώρησε λογικό το ότι εγώ θα το καταλάβαινα (ότι βγάζει φλας αντί για alarm όταν παρκάρει) ΚΑΙ θα τον περίμενα κιόλας επειδή είμαι με ποδήλατο στο δρόμο. Λογικό ήταν να συμπέσουν οι δρόμοι μας και να τον κόψω. Σταμάτησε στο ένα μέτρο από εμένα και ανταλλάξαμε βλέμματα της φάσης "Άντε, άντε... πάμε." Ε! με το που πήγα να ξεκινήσω έρχεται μια λευκή BMW και χτυπάει χωρίς λόγο (υπήρχε ορατότητα) τον άνθρωπο από πίσω, σέρνοντας το αυτοκίνητό του στους 10 πόντους από το πόδι μου. Ευτυχώς πάταγε φρένο εκείνη τη στιγμή! Το τι σκατό έτρεξε δε το συζητάμε. Να βλέπεις ένα αυτοκίνητο να σπρώχνει ένα άλλο καταπάνω σου και εσύ να είσαι σταματημένος με τα σίδερα στα σκέλια. Άσπρισα. Ούτε το ninja δε μπόρεσα να κάνω και να πηδήξω στο καπό να σωθώ. Anyway τη σκαπούλαρα. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ με κανένα τους οπότε συνέχισα το δρόμο προς το σπίτι. Αλλά ο τυπάς με τη BMW είχε ξεκούμπωτη πουκαμιασιά και δίπλα το ξέκολο με το σατέν το φόρεμα να του ουρλιάζει. Ε πες μου. Δεν είναι στερεότυπο τώρα αυτό; Του μπροστά του ξήλωσε όλο το πίσω προφυλακτήρα. Τρελή τράκα! Γύρισα σπίτι έκανα ένα ντούζ και έβαλα να δω "Family Guy". Μπορεί σε κάνα δυο μήνες να ξαναβγω βόλτα βράδυ.